Прыехаўшы ў вёску Забаенне Чашніцкага раёна, дом дэпутата і старэйшыны Рэгіны Мазанік знаходзіш з першага разу і без падказак. Хата вясковая, звычайная, але затое якая светлая, чыстая і дагледжаная: ярка пафарбаваная ліштва, кветкі вакол. Адразу відаць, што тут жыве сапраўдная гаспадыня.
А як можа быць па-іншаму? Матуля выхоўвала Рэгіну Фёдараўну адна, і дзяўчынцы рана прыйшлося выпрабаваць увесь цяжар вясковай працы. І да яе наша гераіня звыклая, сама расказвае і ўсміхаецца: «У хаце і на падворку магу зрабіць усё, толькі вось за плугам хадзіць не прызвычаілася».
Ужо гадоў дваццаць як Рэгіна Мазанік яшчэ і законна абраная на сяле ўлада: адмаўлялася было спачатку, ды аднавяскоўцы падтрымалі, і стала дэпутатам Красналуцкага сельскага Савета дэпутатаў і старэйшынай. Хто як не яна, ураджэнка Забаення, лепш за ўсіх ведае і вёску сваю, і яе праблемы. А значыць, можа дапамагчы іх вырашыць.
Толькі адзін год з 20-ці апошніх старэйшынай пабыў іншы вясковец, ды не вытрымаў. «Трэба ж і ўлік пагалоўя хатняй жывёлы весці, і наконт камбайна дамовіцца, каб агароды прыбраць, і пра занесеную дарогу ўладам нагадаць. А мужчыне калі гэтым займацца? У яго праца сур’ёзная, цяжкая. А я тут, на месцы – сацработнікам да пенсіі была, мне прасцей», – канстатуе Рэгіна Фёдараўна.
Падыход да грамадскай нагрузкі ў Рэгіны Мазанік гаспадарскі, але арганізоўвае яна аднавяскоўцаў больш сваім прыкладам. Яе сядзіба адна з самых прыгожых у вёсцы, плот новенькі. На яе і іншыя раўняюцца. Вось, дапусцім, трэба было адрамантаваць студню, дык разам з вясковымі, талакой усё ў парадак прывялі, не чакаючы чыёйсьці дапамогі.
Ёсць, вядома, такія праблемы, калі без падтрымкі не абыдзешся: бывае і прадуктаў у аўтакраме бракуе, і дарогу ўзімку да вёсачкі, якая згубілася сярод лясоў, не заўсёды знойдзеш. Але тут дэпутат увесь час на сувязі з сельвыканкамам, старшыня Наталля Іонікава ніводнай просьбы без разгляду не пакідае, дапамагае вяскоўцам у іх паўсядзённых турботах.
У Рэгіны Мазанік і грамадскіх, і асабістых клопатаў хапае. Цяпер, як дзеці падраслі, праблем паменш, але ўсё роўна і жывёлу з мужам удвух гадуюць, і на падворку завіхаюцца. Яна ўжо на заслужаным адпачынку, але яшчэ тры гады адпрацавала, абслугоўваючы пажылых і нямоглых вяскоўцаў. І муж таксама на пенсіі трэці год працуе ў лясгасе. Разам выхавалі чацвёра дзяцей, ва ўсіх ужо свае сем’і. Восем унукаў збіраюцца на святы у родную хату.
На такіх, як муж і жонка Мазанікі, трымаецца не толькі вёска, але і ўся наша краіна. І да таго часу, пакуль улада народа застаецца прынцыпам дзяржавы, будзе жыць зямля, будуць жыць на ёй мірныя, працавітыя і свабодныя людзі.
Андрэй ШЫДЛОЎСКІ
